”Het ging niet goed in mijn hoofd. Ik voelde me bij vlagen wegzakken in een depressieve stemming. Dat maakte me onzeker: kan ik het allemaal wel aan? Mijn gezin, mijn werk in de psychiatrie? Ik wist niet wat ik met mezelf aan moest. Ik was bang zelf psychiatrisch patiënt te worden. Het klopte niet, het voelde zo raar. Want er was geen reden voor: ik heb alles wat mijn hart begeert. Dat maakte het heel verwarrend. Uiteindelijk kwam ik via een vriendin bij Care for Women terecht. Er bleek wel een reden voor die depressieve gevoelens: de overgang.
De overgang
Ik loop er nu al twee jaar mee. Ik voel het aankomen zo’n neerslachtige stemming, dan ben ik minder aanwezig, word ik stiller, zit ik niet lekker meer in mijn vel. Het enige wat ik dan wil is met rust gelaten worden. Ik herken mezelf niet meer. Ik was altijd vrolijk en gooide de problemen over mijn schouder. Heel ondernemend was ik ook, niets was me te veel. Maar nu raak ik het overzicht al kwijt bij het organiseren van een verjaardag. Ik kan niet eens bedenken wat ik voor de visite in huis moet halen. Het liefst vier ik verjaardagen helemaal niet. Ik verlang vooral naar rust. Maar mijn hoofd is nooit meer leeg. Ik blijf maar malen. Over wat er tegen me is gezegd, wat er is gebeurd op mijn werk. Ik blijf erin hangen. Ik zie overal een probleem in. Dat maakt het ook zo zwaar. Het lukt me niet om de dingen los te laten. Dan word ik boos op mezelf: stel je niet zo aan, denk ik dan.
Dieptepunt
Het dieptepunt kwam toen de gedachte door mijn hoofd ging om uit het leven te stappen. Dat je zover kunt komen dat je die gedachte hebt, dat vind ik het ergste. Terwijl ik helemaal geen reden had om me zo te voelen. Dat heb ik nooit verteld aan iemand, ook niet aan mijn vriendinnen. Dat is iets wat je tegen niemand kunt zeggen. Dat dieptepunt heb ik achter de rug, ik heb die gedachte niet meer. Ik heb die knop om kunnen zetten. Dat geeft een goed gevoel. Ik herken daar weer een glimpje van mezelf in, in dat kiezen voor het positieve.
Ik ben blij dat ik mijn werk heb en mijn twee kinderen. Dat houdt me op de been. Het geeft afleiding, regelmaat en structuur. Mijn man is een schat. Die helpt me waar hij maar kan, ik ben hem nooit te veel. En ik heb een heel fijne, vrolijke vriendin. Bij haar voel ik altijd weer even licht en lucht in mijn hoofd. Dan voel ik me groeien.
Het geeft ook rust dat ik nu weet dat het de hormonen zijn die ten grondslag liggen aan die neerslachtige buien en dat onbestemde gevoel vanbinnen. Ik kan het ergens aan ophangen. Gaat het ooit een keer weg? Ik ben ervan overtuigd dat dat gebeurt. Ik verlang er zo naar weer te zijn wie ik ben.”
Anoniem (49)